vandaag de eerste stagedag. De afspraak gisteren was om om 9u30 met de boeken onze lesvoorbereiding te maken om les te kunnen geven van 11u tot 15u. Stipt om 9u30 komen we toe. Geen directeur te vinden. De leerkrachten weten van niets. Om 10u komt de directeur toe en laat hij ons verder afspreken met de leerkrachten om aan de boeken te geraken. Uiteindelijk, na meerdere malen hetzelfde uit te leggen telkens in andere woorden, krijgen we het voor elkaar om 2 lessen te geven in duo. Meer kregen we er niet uit. ;) Onze verantwoordelijke uit België zei dat flexibiliteit en geduld de belangrijkste eigenschappen zijn in Nepal. Wel, nu begrijp ik het volledig en beleef het in levende lijve.
Het lesgeven zelf was zeer leuk. Ik heb samen met Bram een les Engels en wiskunde gegeven. Iets volledig anders dan lichamelijke opvoeding maar minstens even leuk. Ik heb ontdekt dat voor zo'n lieve enthousiaste klas staan helemaal mijn ding is.
Nadat onze lesdag was gepasseerd zijn ik en Lisa-Marie een halfuurtje gaan lopen langs de lakeside. De perfecte omgeving om even te ontspannen. Na even uit te blazen op het grasveld waar vele andere jongeren aan het sporten waren, (voetbal, volleybal, landing van paragliders) kwam er een klein meisje met haar moeder onze richting uit. Het kindje wou spelen dus hebben we ons samen geamuseerd met een bal. Als we echter bijna gingen vertrekken naar de lodge kwam haar vader bij ons om geld en eten vragen. Dit brak ons hart maar geld geven kunnen we niet doen. We hadden helaas geen eten of fruit bij anders hadden we hem zeker iets gegeven. Zeker nadat hij ons zijn huis toonde een beetje verder... Een grote plank als dak in een klein hoekje met enkele stukken hout ervoor. Meer hadden ze niet. Het contrast was enorm groot met de hotels en cafés die enkele tientallen meters verder stonden. Dit heeft mijn ogen geopend. Pokhara lijkt redelijk luxueus door alle toeristische trekjes maar armoede is hier nog steeds meer dan aanwezig.
Veel liefs,
Elise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten