Elise op stage in Nepal: Bhurjungkhola: week 1

Namasteeeeeeeeeeeeeee,

ik had een beetje schrik voor de afgelopen week want het is er toch veel primitiever en stiller dan in het luxueuze Pokhara, totaal niet toeristisch en we zitten toch wel redelijk vast aan het gastgezin, dacht ik. Ik dacht dat de routine (opstaan op hetzelfde uur - dagje lesgeven - terug bij gastgezin - eten - slapen) onmiddellijk zou aanvoelen als een sleur. Dit is achteraf bekeken een negatieve kijk van mij op het leven in het bergdorpje. Mede door het afscheid van Lisa-Marie en Laure waarschijnlijk. Ik moet mijn mening helemaal veranderen want het was een zeer leuke week en ik weet alweer iets meer over de Nepalese taal, gewoontes en geloof.
Dit zijn enkele zinnetjes die ik niet wil vergeten:

- Usla Ke Bhanyo? = What did he say?
Soms maken de leerkrachten graag eens mopje en het valt direct op als het over ons gaat of niet. Ze leggen het dan ook zeer graag uit in het Engels als we deze vraag stellen.

- Tapalai Kasto Cha? = How are you?
- Thick Cha. = I'm fine.
Dit gebruik ik graag eens als afwisseling want ik kan het niet tellen op mijn beide handen hoeveel keer we dit zeggen op 1 dag, zowel tegen de leerkrachten als tegen de leerlingen. Kleuters zeggen echter gewoon een hele dag lang 'Goodmorning, miss!'. Ze hebben de betekenis niet goed door, denk ik. ;)

- Tsuup = Sssh, Roknu hos = stop
Makkelijk voor in de klas te gebruiken.

Het lesgeven in de klas lukt steeds beter en beter. Ik moet elke dag 2u of meer science geven en maar 4u per week LO. Het vak noemt HPE (Health and Physical Education) en het omvangt verschillende soorten lessen waaronder science en health waardoor LO een beetje verwaarloosd wordt. Ze noemen het zelfs playday als ze LO hebben. ;)
Ik sta nu dus meer voor de klas dan buiten. Het is anders maar ik vind het ook leuk om te doen. Het is een grote uitdaging aangezien mijn klassen een gemiddeld aantal leerlingen hebben van 30. De jongste klassen (8-10j) zijn de zwaarste voor mij. Ze zijn zo enthousiast dat ik ze in het begin zeer moeilijk onder controle kreeg. Ik probeer hun aandacht te trekken door allerhande materiaal te gebruiken zoals tekeningen, experimentjes, post-its,... De post-its waren mijn papieren redders. De klas was nog nooit zo stil. De leerkrachten hadden het trouwens ook nog nooit gezien. Ze vroegen of het typisch Belgisch was. ;)

We zijn dinsdag ook eens een stapje in de wereld van Bhurjungkhola (specifieke naam van het bergdorpje) gaan zetten samen met enkele leerkrachten. Khem, Thakur en Loks. We zijn lekkere forel gaan eten in de troutfarm. Op weg naar daar kon het uitzicht weer niet veel mooier. Wat een bergen en wat een natuur! We hebben er ook een typische wijn gedronken. Achja, wijn... Het leek zeer erg op de smaak van tequila. Aangenaam was anders. ;) Maar de lekkere vis maakte alles terug goed. Die Nepalezen weten hoe ze moeten koken. ;)
Het speciale aan de gefrituurde versie van de forel was dat alles ervan eetbaar was. Van kop tot staart met graat erbij. De graat is lekker knapperig en totaal niet gevaarlijk om op te eten. Zeker voor herhaling vatbaar!

Verwelkoming van de dokters met bloemen

Als laatste wil ik graag nog iets vertellen over een gebeurtenis dat voor de 1e maal plaatsvond op school. Meer dan 20 mensen hebben we donderdag hartelijk mogen verwelkomen samen met de oudste klassen en de moedergroep van het dorp. Hierbij zaten social workers, ingenieurs en als belangrijkste schakel de dokters. Het waren er ongeveer 5. Zij kwamen alle hartjes checken van de leerlingen, leerkrachten en ouders ouder dan 60 jaar. Dit bijna geheel gratis. De leerlingen moesten elk 10 roepies (10 cent) meenemen. Niet alle leerlingen deden dit. Was het omdat ze het niet konden of mochten van hun ouders. Ik weet het niet. Soms misschien een combinatie van beiden.

De situatie van sommige families is soms schrijnend. Een verhaal dat een leerkracht me vertelde brak mijn hart. Het gaat over een meisje van de 5e klas, ongeveer 14 jaar, die al 10 dagen niet meer naar school komt omdat haar hart te veel pijn doet tijdens de lange afstand die ze moet stappen van thuis naar school. Ze moet ongeveer 1 uur stappen. Haar moeder is te oud om haar te dragen en haar zus is nog te jong. Ze is dus niet op school geraakt. Een buitenkans gemist want de dokters blijven er maar 1 dag en ze doen alles gratis. De personen die nood hebben aan medicatie krijgen er gratis, ze doen zelfs gratis operaties indien nodig. Ik zocht dus onmiddellijk naar oplossingen zoals met de bus, motor, fiets of te voet haar ophalen. Maar men geraakt maar halverwege met een voertuig aangezien de weg enorm stijgt en zeer slecht ligt. Ik voelde me zeer slecht bij deze situatie en bleef maar doorvragen naar oplossingen maar de leerkrachten zeiden na een tijdje dat het meisje zelf niet behandeld wou worden.. Een triestig verhaal om mee te eindigen.
Het leven in Nepal is toch een pak harder dan in België.

Veel liefs, Elise!

P.S. to Lonne: superveel vrouwen dragen hier kleurrijke slippers met de meest happy socks die je je maar kan inbeelden. Je zou er helemaal bij horen met de jouwe. ;) Miss you!!

xxx

_________________________________________________________________________________